ανεπείσακτος

-η, -ο (Α ἀνεπείσακτος, -ον)

νεοελλ.

αυτός που δεν είναι επείσακτος, δεν έχει εισαχθεί από το εξωτερικό (για ήθη, συνήθειες κ.λπ.)

αρχ.

ο μη επίκτητος, ο εκγενετής.